از بدو تمدن بشري لوازم آرايشي و بهداشتي همواره براي جذابيت و آراستگي مورد استفاده قرار گرفته است. اولين وسيله آرايشي رنگ هايي از قبيل رنگ سبز ساخته شده از مس بود (به عنوان مثال سايه چشم). قدمت استفاده از اين مواد به حدود پنج هزار سال قبل از ميلاد مسيح مي رسد. در مصر قديم و در زمان کلئوپاترا هنر آرايش به اوج خود رسيده بود. تاجايي که کلئوپاترا در شير الاغ حمام مي گرفت تا پوستش لطيف تر و سفيدتر شود و از حنا براي رنگ کردن ناخن استفاده مي کرد.

استفاده از لوازم آرايشي و بهداشتي در کشور انگلستان از زمان جنگ هاي صليبي آغاز شد و در پي برگشت شواليه ها با غنايمي از حرمسراهاي شرقي متداول شد. در زمان ملکه اليزابت اول لوازم آرايشي نقش مهمي در زندگي اجتماعي بازي مي کرد و اين لوازم در ظروف صندوق هاي عطري به نام sweet coffers نگهداري مي شد که به عنوان يکي از لوازم ضروري اتاق خواب محسوب مي شد. در فرانسه و در زمان لويي سيزدهم، مردم در اين مسير بسيار تشويق مي شدند. اما در زمان لويي پانزدهم مردم علاقه اي به اين امر نشان ندادند. با ظهور ناپلئون يک برگشت در علاقه مردم به لوازم آرايشي پديد آمد که در اين ميان وسايلي که ژوزفين همسر ناپلئون مورد استفاده قرار مي داد از محبوبيت خاصي برخوردار بود. استند لوازم آرايش

تاريخ آغاز فعاليت هاي کارخانه هاي آرايشي و بهداشتي به دهه اول قرن نوزدهم برمي گردد. "لاوازيه" شيمي دان مشهور فرانسوي چندين بار مطالعات خود را به ساخت و تهيه مواد آرايشي و بهداشتي اختصاص داد و يک سخنراني مفصل نيز در آکادمي علوم فرانسه ايراد کرد. گرچه در آن زمان او از اين که مقاله اش را کم ارزش تلقي کنند بيمناک بود و براي همين از اين که داوطلب سخنراني در اين زمينه شده بود قبلاً از اعضاي آکادمي پوزش خواست، ولي برخلاف تصورش اعضاي آکادمي علوم با علاقه زيادي به سخنراني وي گوش فرادادند.