اساسنامه به مجموعه‌ای از مقررات، دستورالعمل‌ها، تصمیمات، تعهدات و موافقت‌هایی اطلاق می‌گردد که متناسب با قانون تجارت تنظیم و طی انجام تشریفات قانونی و با آراء تعدادی از اعضاء مصرحه در قانون به تصویب عالی ترین تشکل سهامداران شرکت یعنی “مجمع عمومی” برسد.

اساس نامه در قانون تجارت
پس از تصویب اساسنامه، کلیه اعضاء ملزم به رعایت مفاد آن می‌باشند..
بر اساس ماده ۸ قانون تجارت اساسنامه باید با قید تاریخ به امضاء مؤسسین رسیده و مشتمل بر مطالب زیرین باشد
نام شرکت:
نام شرکت باید فارسی و ایرانی باشد و اداره ثبت شرکت‌ها مجاز به صدور نام‌های فانتزی و خارجی (مگر با اجازه وزارت ارشاد) و مهمل نمی‌باشد. شرکت‌های خارجی ثبت شده در خارج از کشور که مورد تأیید اداره ثبت شرکت‌ها قرار بگیرد و با شرکت‌های ایرانی ادغام و یا پس از اخذ مجوز اقدام به تشکیل شعبه در ایران نمایند مستثنی هستند.

موضوع شرکت بطور صریح و منجز:
موضوع شرکت نمی‌تواند غیر قطعی و معلق و یا مشروط به شرایط خاصی باشد.

مدت شرکت:
این زمان می‌تواند محدود باشد، مثلاً سهامداران شرکت را فقط برای مدت یک یا دو یا سه سال دایر نمایند که البته پس از انقضاء این زمان مجمع عمومی فوق العاده باید شرکت را منحل نماید. همچنین مدت شرکت در شرکت‌های سهامی می‌تواند نامحدود باشد.

مرکز اصلی شرکت و محل شعب آن (در صورت وجود شعبه):
مرکز اصلی شرکت سهامی همان اقامتگاه و محل اداری شرکت است که در اساسنامه قید و در آگهی شرکت در روزنامه رسمی اعلام شده است. در صورت گستردگی حوزه فعالیت شرکت، ممکن است یک یا چند شعبه به عنوان حوزه‌های عمل کوچک تصمیم گیرنده داشته باشد. در این صورت شرکت می‌تواند پس از تعیین شعبه‌ها، دارندگان حق امضاء و برداشت حساب‌های خود را در آن حوزه ها تعیین نماید.